Zdzisław Twardowski, ur. w 1995 r. w Mrozowie k. Wrocławia. Od lat mieszka w Sanoku, gdzie prowadzi własną autorską pracownię oraz warsztaty malarskie dla dorosłych i młodzieży. Uczestniczy w plenerach krajowych i zagranicznych. Jest organizatorem wielu imprez artystycznych w Polsce, na Słowacji i Węgrzech. Ukończył studia na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie, gdzie w 2002 r. otrzymał dyplom z malarstwa w pracowni prof. Mieczysława Hermana. Tworzy głównie w technice olejnej. Jego prace można oglądać w wielu galeriach krajowych. Obrazy Zdzisława Twardowskiego znajdują się w zbiorach w Polsce i za granicą.
Widziane z drugiego brzegu
Wystawa malarstwa Zdzisława Twardowskiego
To, co i jak maluje Zdzisław Twardowski, artysta znacząco obecny, jest odrębne wobec współcześnie obserwowanych trendów. Obserwuje świat z dystansu, prowadzi gdzieś obok, gdzie wszystko wygląda… inaczej. Prezentacja w Saloniku Artystycznym Krośnieńskiej Biblioteki Publicznej dwudziestu dziewięciu obrazów, głównie pejzaży, to sposobność, by kolejny raz przyjrzeć się temu malarstwu.
W ujęciu formalnym to klasyczne horyzontalne kompozycje pasowe (układ znany z najstarszych zabytków sztuki egipskiej), rzadziej diagonalne, z wyraźnie rozdzielającą linią horyzontu, malowane szerokim pędzlem lub szpachlą z charakterystycznymi efektami ich użycia (faktura, zanikanie farby). Kolorystyka obrazów jest wyrównana, dominują w niej zimne zielenie lub ciepłe odcienie brązu. Artysta wyraźnie nie jest zainteresowany eksponowaniem detali, nie szukajmy więc „anatomii chmury”, musi nam wystarczyć jej reprezentacja.
Malarstwo nie istnieje bez światła. W obrazach Zdzisława Twardowskiego jego obecność nie jest uparcie natarczywa, światło raczej łowi cienie niż je tworzy, równomiernie rozproszone w nieco zamglonej przestrzeni. To sugestia, że artystę zajmuje współzależność między światłem, mrokiem w konkretnej chwili.
Każdy obraz jest wielowarstwową olejną strukturą, której początkiem jest ogólny zarys kompozycji, zwykle wykonany akrylem. Droga do ostatecznej syntezy prowadzi przez drobiazgowe zamalowywanie i odsłanianie, kształtowanie pojedynczych plam, nadawanie barwom odpowiednich odcieni i ustalanie wzajemnego oddziaływania większych części obrazu. Zdaniem artysty, bardziej jest to rezultat umiejętności niż natchnienia, które definiuje jako zbieg sprzyjających okoliczności.
Można więc pytać, dlaczego w świecie wytwarzanych na masową skalę obrazów i powszechnej pogoni za „najnowszą nowością” te obrazy tak przyciągają uwagę. Jedna z możliwych odpowiedzi brzmi: Ponieważ są jednocześnie tradycyjne i współczesne. Artysta łączy nieoswajalne „teraz” – jedyny czas, jaki potrafimy uchwycić – z doświadczeniem klasycznego malarstwa. To „teraz” jest nieodłącznym elementem sztuki – obszaru szybszej niż myśl swobody ruchu i gestu.
Malarstwo Zdzisława Twardowskiego dowodzi słuszności spostrzeżenia, że wszystkie barwniki rozpuszczają się w „teraz”, a to bezbarwne, pozbawione zapachu medium sprawia, że obraz brzmi długo i pięknie.
Stanisław Wójtowicz
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |
