Maria Górecka, ur. 2 sierpnia 1951 r. w Zagórzu. Studia artystyczne na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. A. Hajdeckiego w 1975 r. W l. 1976-1995 pracowała jako nauczyciel akademicki w IWA UMCS w Lublinie, prowadząc pracownię w Zakładzie Rzeźby. W 1995 r. podjęła pracę w Instytucie Wychowania Plastycznego WSP w Rzeszowie. Obecnie jest prof. na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Rzeszowskiego. Brała udział w ponad 50 wystawach indywidualnych w kraju (Lublin, Białystok, Rzeszów, Przemyśl, Sandomierz, Dębica, Tyczyn, Iwonicz, Nysa, Paczków, Dukla, Jasło, Sanok, Kielce, Kraków, Jarosław) i za granicą (Berlin - Niemcy, Košice - Słowacja, Wiedeń - Austria, Miami - Floryda, Lwów, Truskawiec - Ukraina). Uczestniczyła w ponad 100 wystawach zbiorowych w kraju (Kraków, Warszawa, Rzeszów, Radom, Gdańsk, Oświęcim, Lublin, Dębica, Majdanek, Poznań, Krosno, Ostrowiec Świętokrzyski, Puławy, Racibórz, Przeworsk, Nisko, Kraśnik, Przemyśl, Mielec, Dukla, Nysa, Brzeg, Sanok, Lesko, Łańcut, Jasło, Orońsko, Jarosław) i za granicą (Berlin, Gelsenkirchen, Münster, Monachium, Köln, Wuppertal, Inzlingen - Niemcy, Orchard Lake, Michigan - USA, Viroinval - Belgia, Marchegg, Wiedeń - Austria, Ałma-Ata, Moskwa - ZSRR, Rožňava, Košice, Považská Bystrica, Sivec, Michalovce, Stará Ľubovňa, Medzilaborce, Košická Belá - Słowacja, Czajan, Lwów - Ukraina, Budapeszt - Węgry, Paliano - Włochy, Montedoro - Sycylia). Jest laureatką wielu nagród i wyróżnień, m.in. wyróżnienia w konkursie na pomnik rzeźbę Matki Polki - Łódź, III nagrody na Ogólnopolskiej Wystawie „Przeciw Wojnie - Majdanek”, wyróżnienia na wystawie „Dzieło Roku” - Rzeszów. Brała też udział w konkursie zamkniętym na medal (realizacja na II i III Międzynarodowe Biennale Sztuki „Przeciw Wojnie - Majdanek”). Jej realizacje artystyczne to m.in.: projekt oraz wykonanie lalki do teatru (jawajki) do Berlina, projekt i realizacja dwóch kostiumów do teatru w Berlinie, realizacja statuetki „Pojednanie” dla fundacji polsko-ukraińskiej, realizacja statuetki dla Polskiego Radia Rzeszów na konkurs „Najlepsza Firma Roku”, realizacja rzeźby dla biblioteki uniwersyteckiej, realizacja statuetki dla najlepszego absolwenta Uniwersytetu Rzeszowskiego. Brała też udział w konkursie „Wizja Uniwersytetu Rzeszowskiego”. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych, instytucjach i muzeach w kraju i za granicą.
Spełnienia w odcieniach brązu
Malarstwo i rzeźba Marii Góreckiej
Po raz kolejny Salonik Artystyczny Krośnieńskiej Biblioteki Publicznej stał się miejscem wyjątkowym i niezwykłym, tym razem za sprawą prezentacji malarstwa i rzeźby Marii Góreckiej. Jej twórczość to świadectwo konsekwencji w poszukiwaniu własnego wyrazu artystycznego. Konsekwencji na tyle skutecznej, że dzięki osiągniętej jednolitości stylistycznej każdy obraz i każda rzeźba jest charakterystycznym znakiem rozpoznawczym, umożliwiającym jednoznaczną atrybucję.
Wybrane na wystawę z bogatego dorobku rzeźby to kwintesencja stylu rzeźbiarstwa Marii Góreckiej. Niewielkich rozmiarów, kameralne statuetki charakteryzuje deformacja polegająca na maksymalnym ograniczeniu szczegółów przy jednoczesnym podkreśleniu harmonii kształtów i wyważeniu proporcji. Formy ożywają, wznoszą się od przewężenia w podstawie ku rozwiniętym partiom szczytowym. Przypominają rośliny lub raczej płomienie dzięki refleksom światła na metalu o zróżnicowanym wykończeniu powierzchni. Jakby na przekór materiałowi i technice wykonania (brąz w pełnych odlewach), kształty są obłe, lekkie, a płynne linie konturów - niezależnie od punktu widzenia - kunsztownie opisują ich trójwymiarowość. Choć niezależne od literackiej narracji, rzeźby Marii Góreckiej - inspirowane postacią ludzką, jej gestem, radością, bólem - są czytelne i wiarygodne, także jako znaki języka plastycznego.
Podobnie jak w rzeźbie, także w malarstwie celem poszukiwań artystycznych Marii Góreckiej, realizowanym przez analizę praw natury, jest ruch, zmienność i działanie. Znaczenie natury jako impulsu twórczego zsadza się na jej zróżnicowaniu, niepowtarzalności form i zaskakujących układach. Nieodłącznym ich elementem pozostaje światło, które zarówno w przestrzeni, jak i na płaszczyźnie odgrywa kluczową rolę: wydobywa formę, eksponuje zróżnicowane plany, jest nośnikiem nastroju. Seria prezentowanych na wystawie pejzaży to utrwalone w przestrzeni malarskiej efekty tych poszukiwań: kompozycja, formy, ich ciężary i układy. Inspiracją do nadawania treści formie są również obrazy i polichromie w historycznych budowlach sakralnych i świeckich. Odniesienia do stanu zachowania tych malowideł, nawarstwień, siatki pęknięć materiału malarskiego lub tynku, często uzupełnione detalem w centralnym punkcie układu to równoległy temat eksponowanych obrazów.
Maria Górecka wielokrotnie podkreślała swoje zainteresowanie formą i jej treścią, bez literackich podtekstów, metafor czy anegdot. Zapewne dlatego, że - jeżeli w sztuce można mówić o ewolucji - język artystyczny ewoluował z postępem geometrycznym, a werbalny - z arytmetycznym, jakby nie nadążał za wizualnym albo napotykał bliżej nieokreślone przeszkody. Rozwiązaniem dla odbiorców sztuki jest umiejętność odnajdywania takich „momentów” dzieła wizualnego, które wymagają słownego przekazu ze strony artysty. Czasem dopiero materia plus słowo to obraz. Szczęśliwie zdarzają się także sytuacje komfortowe: możemy do woli smakować dzieło i powracać do niego na nowo.
Stanisław Wójtowicz
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |
