Stanisław Górecki, urodzony w 1948 r. w Wałbrzychu. Studia na Wydziale Grafiki w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach prof. W. Kunza, M. Wejmana i prof. W. Chomicza. Dyplom otrzymał w 1974 r. W l. 1974-1997 prowadził zajęcia w Instytucie Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie. W l. 1992-1993 prowadził zajęcia w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Od 2002 r. prowadzi zajęcia w Instytucie Edukacji Artystycznej w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej im. J. Grodka w Sanoku. Obecnie jest profesorem zw. na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Rzeszowskiego. Zorganizował ponad 100 wystaw indywidualnych (m.in.: Kielce, Lublin, Białystok, Gdańsk, Rzeszów, Olsztyn, Przemyśl, Zamość, Kraków, Lubaczów, Jarosław, Balassagyarmat - Węgry, Berlin, Baden-Baden, Inzlingen - Niemcy, Strasbourg - Francja, Koszyce - Słowacja, Lwów, Truskawiec - Ukraina). Brał udział w ponad 100 wystawach zbiorowych: środowiskowych, ogólnopolskich i międzynarodowych w kraju i za granicą (m.in.: Warszawa, Kraków, Gdańsk, Poznań, Lublin, Rzeszów, Ankara - Turcja, Bańska Bystrzyca - Słowacja, Bazylea - Szwajcaria, Couvin - Belgia, Baden-Baden - Niemcy, Auburn - USA, Austria, Paliano - Włochy, Montedoro - Sycylia). Jest laureatem licznych nagród: III nagrody w Konkursie „Lubelskie Zagłębie Węglowe” (Lublin, 1980), I nagrody w Konkursie im. Z. Kononowicza (za rysunek, Lublin, 1981), Nagrody Muzeum Ziemi Kaliskiej na 1. Międzynarodowym Triennale Rysunku pod patronatem T. Kulisiewicza (Kalisz, 1986), II nagrody na I Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego (Lubaczów, 1993), III nagrody na V Ogólnopolskim Biennale „Wobec Wartości” (Katowice, 1994), I nagrody w Konkursie „Obraz, Grafika, Rysunek, Rzeźba Roku” (Rzeszów, 1995), III nagrody na IV Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego (Lubaczów, 2002), Nagrody MENiS (2003) oraz III nagrody na Międzynarodowym Triennale Rysunku im. Andriollego (Nałęczów, 2012).
Pictura linearis czyli rysunki Stanisława Góreckiego
Rysunek - sposób na sprecyzowanie zamysłu twórcy czy raczej ostateczna forma wypowiedzi artystycznej? Niezależnie od rozstrzygnięcia tej kwestii, umiejętność „wyciągania linii” uważana była przez komentatorów sztuki i samych artystów za niezwykle cenną i podstawową dla każdego udanego dzieła, a o zmianie utylitarnego podejścia do rysunku - czynności i jej efektu - świadczyła prezentacja kartonów Leonarda da Vinci i Michała Anioła oraz sygnowanie przez Domenica Campagnolę rysowanych piórkiem pejzaży. Jako samodzielna dyscyplina twórcza, dzięki powrotowi do tradycyjnego warsztatu, pogłębionej analizie owocującej bogactwem walorów i kompozycji, rysunek rozwinął się szczególnie w 2. połowie XX wieku.
Znakomitym przykładem tego procesu są rysunki Stanisława Góreckiego, prezentowane obecnie w Saloniku Artystycznym Krośnieńskiej Biblioteki Publicznej - 43 prace będące świadectwem zainteresowania klasycznym warsztatem i osiągnięcia własnej, oryginalnej formy wypowiedzi.
Ołówek i długopis są, jak się okazuje, wystarczająco dobrym narzędziem do przedstawienia właściwych form i ich wzajemnych relacji oraz działania światła o zróżnicowanej intensywności i natężeniu. Linie o heterogenicznym przebiegu i zagęszczeniu tworzą rozświetlone przestrzenie sąsiadujące z tymi, gdzie cień ledwo nie przechodzi w przeczernienie.
W rysunkach wykonanych ołówkiem dodatkowym efektem jest bogactwo faktur, podkreślające nastrój tajemnicy kryjącej się w pozornej plątaninie linii zastępującej klasyczne kreskowanie. Atmosfera tajemnicy jest również obecna w małych formatach, ukazujących formy w ujęciu syntetycznym, mimo to - a może właśnie dlatego - sprawiające wrażenie wziętych z kosmicznego bezkresu.
Inspiracją prezentowanych prac było oddziaływanie natury skłaniające do jego interpretacji podczas rysowania. Te „objaśnienia” podobne są do współczesnych przekładów z pradawnego języka, w którego dźwiękach brzmi plusk wody w wartkim strumieniu, łoskot głazu toczącego się po stromym zboczu, huk fali bijącej w skaliste wybrzeże, szum powietrza poruszanego skrzydłami ptaka…
Rysunki Stanisława Góreckiego, obrazy utworzone z linii, pobudzają wyobraźnię łącząc odbiorcę z różnymi formami rzeczywistości artystycznej. Podzielając przekonanie artysty o znaczącej wartości rysunku w poszukiwaniu własnej tożsamości w różnych dziedzinach sztuki i życia, przyjrzyjmy się raz jeszcze kreskom cieńszym niż źdźbło trawy.
Stanisław Wójtowicz
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |
