Jerzy Nerć urodził się w Mławie w woj. mazowieckim. Od najmłodszych lat interesował się rzeźbiarstwem, rysunkiem i malarstwem. Przez większość życia zajmował się aranżacją wnętrz, w którą wplatał zamiłowanie do sztuk plastycznych. Swoje prace wielokrotnie prezentował szerokiemu gronu odbiorców w rodzinnym mieście. Niejednokrotnie przekazywał też obrazy na cele charytatywne.
Od osiemnastu lat mieszka i tworzy we Wrocance, skąd pochodzi jego żona Ewa.
W ubiegłym roku uczestniczył w plenerze malarskim we Wrocance i Rogach, prowadzonym przez artystkę malarkę Małgorzatę Twardzik-Wilk z Głowienki. Sam zaś prowadził warsztaty w Szkole Podstawowej w Rogach, w czasie których pokazywał uczniom, jak tworzyć rzeźby aniołów. Jedna z uczestniczek zajęć zajęła drugie miejsce w ogólnopolskim konkursie plastycznym „Anioły”.
Przenieść świat tam, gdzie wolimy, żeby był
Wystawa prac Jerzego Nercia
Nie po raz pierwszy (i nie ostatni zapewne) w Saloniku Artystycznym Krośnieńskiej Biblioteki Publicznej prezentowane są prace artysty, który głównym tematem swojej twórczości uczynił świat przyrody. Nie wdając się zatem w szczegóły historii tego motywu w sztuce, przypomnijmy tylko: szeroko pojęta natura była dla sztuki inspiracją pierwotną, a wszelkie działania artystyczne, wyrosłe z głębokiej więzi człowieka z naturą, odzwierciedlały postawy w stosunku do środowiska naturalnego, którego doświadczał, a te kształtowały się dynamicznie, w zależności od kierunków rozwoju myśli filozoficznej i technokratycznej.
Ważną kwestią w zrozumieniu tych działań jest dwuznaczność rozumienia natury: przyroda – świat widzialny i dotykalny, który się rządzi swoimi prawami; świat, który powstał samorzutnie (nie z woli człowieka) i który jest tworem sił mechanicznych, faktem (nie cudem); świat doświadczany empirycznie (a nie świat idei i wyobraźni) oraz natura – źródło przyrody, jej przyczyna; siła kierująca przyrodą. Połączenie tych bytów tworzy ład nacechowany prostotą, regularnością, o niewyczerpalnej różnorodności i bogactwie, wolny od konwencji i sztuczności. Stąd w dziejach sztuki, a więc także malarstwa, dają o sobie znać wahania między odtwarzaniem przyrody a odtwarzaniem natury – niektóre prądy polegały na rekonstrukcji otaczającej człowieka, widzianej przyrody, dla innych zaś charakterystyczne było dążenie do oddania istoty lub struktury rzeczy, czyli natury.
Interpretacja natury w perspektywie terminologicznej przekłada się również na jej pojmowanie w twórczości Jerzego Nercia, którego obrazy i rzeźby składają się na obecną wystawę w Saloniku Artystycznym.
Obrazy prezentowane przez artystę to pejzaże wykonane w technice akrylowej. Intryguje w nich i przykuwa uwagę otwarta przestrzeń barwnych pól i kwietnych łąk, meandry rozlewisk i strzelisty rysunek koron wierzb, fascynują przestrzenie zmiennego nieba, które artysta maluje z ostrym modelunkiem światłocienia intensywnie nasyconymi barwami z całym bogactwem ich odcieni. Nabiera się pewności, że natura wręcz prowokuje artystę do dalszego szukania indywidualnego widzenia, interpretacji i środków wyrazu, a zmienność barw, kształtów i wrażeń wywołuje potrzebę zatrzymania jej ulotności i niepowtarzalności.
Opanowanie techniki malarskiej daje artyście pełną swobodę w komponowaniu obrazów i świadome korzystanie z palety barw, dzięki czemu każdy krajobraz ma własny nastrój i dynamikę. Wyjątkowy klimat obrazów Jerzego Nercia tworzy umiejętność uchwycenia przez artystę najdrobniejszych niuansów świetlnych.
Specjalną uwagę warto poświęcić „budowaniu” głębi w pejzażu. Oprócz technik przedstawiania trójwymiarowej przestrzeni na płaskiej powierzchni (perspektywa, zmiana punktu widzenia, zmiana nasycenia barw), artysta stosuje (także w kompozycjach przestrzennych) obiekty pochodzące z natury – oryginalnie ukształtowane fragmenty korzeni, pni, gałęzi czy kawałki kory, które wkleja w obraz i pokrywa farbami. Omijając w ten sposób pewne ograniczenie swobody, nakładane przez farby akrylowe, nadawania obrazom faktury, osiąga efekt podwójnej głębi – jej iluzję w obrazie i rzeczywistą, skierowaną ku oglądającemu. W ten sposób piękno rozproszone w przyrodzie ogniskuje się w pięknie obrazu.
Malowanie, nawet jedynie dla własnej satysfakcji, to wyjątkowa aktywność człowieka. W obrazie czy rzeźbie, ukształtowanym w indywidualnej wyobraźni twórcy, wyrażone są treści o charakterze symbolicznym i alegorycznym wspólne danej zbiorowości. Obcowanie z naturą poprzez sztukę sprawia, że człowiek łatwiej odnajduje się w zastanej rzeczywistości dzięki pobudzaniu wyobraźni, kształtowaniu wrażliwości i kryteriów estetycznych. To prymarne doświadczanie piękna, którego wzorce mogą być przenoszone na inne obszary rzeczywistości kulturowej.
Niezależnie od tego, czy to jest odpowiedź na pytanie o przyczynę stałej obecności krajobrazu w działaniach artystycznych, z całą pewnością w tym tkwi moc twórczości Jerzego Nercia.
Stanisław Wójtowicz
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |  |
